Χειμωνιάζει

...και πριν το φθινόπωρο μας αποχαιρετίσει κι αυτό, είπα να προλάβω να γράψω κάτι, έτσι για να καλύψω τουλάχιστον και αυτήν την εποχή του χρόνου!
Αν πω ότι έχω έμπνευση σήμερα και είπα να γράψω κάτι συγκεκριμένο θα πω ψέμματα, γιαυτό θα αρχίσω να γράφω και θα το αφήσω όπου με βγάλει.
Είμαι ακόμα εδώ, είμαι καλά, αλλά οι υποχρεώσεις μου δεν μου έδωσαν πάλι την ευκαιρία να φανώ συνεπής απέναντι στο blog μου.
Θυμάμαι που κάποτε έγραφα ανελλιπώς, ίσως και περισσότερο από μια φορά τη μέρα, τότε βέβαια δούλευα σε γραφείο και αυτό νομίζω κάνει όλη τη διαφορά.
Δεν είχα παιδιά να μεγαλώσω, είχα μόνο το καθημερινό 8ωρο μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή χωρίς πάντα να έχω 8 ώρες δουλειάς να κάνω και αυτό ήταν η καλύτερη συνταγή για έναν συνεπή blogger!
Τώρα πια, προσπαθώ να προλάβω να κάνω όσα περισσότερα μπορώ μέσα στη μέρα και δεν είναι λίγα αυτά που πάντα μένουν για την επόμενη...
Είναι μεγάλος μύθος ότι η ζωή της νοικοκυράς-μάνας είναι εύκολη υπόθεση.
Μιλώντας εκ πείρας, πιο εύκολη ήταν η ζωή της εργαζόμενης γυναίκας εκτός σπιτιού. Και σαφώς πιο αναγνωρισμένη από τον κοινωνικό περίγυρο!
Τώρα δουλεύω 24ώρες το 24ωρο και όλοι νομίζουν ότι κάθομαι. Δεν αμείβομαι, δεν έχω ρεπό, δεν έχω προσωπικό χρόνο για γυμναστήρια, εξόδους, και προσωπικές περιποιήσεις.
Δεν είναι όμως παράπονα αυτά που κάνω.
Είναι υπερηφάνεια. Ανακάλυψα ότι είμαι ικανή όχι μόνο να καθίσω πίσω από τον υπολογιστή και να βγάλω σχέδια για ένα project, όπως τόσα χρόνια έκανα, αλλά για κάτι πολύ πιο σπουδαίο και μεγάλο.
Να μεγαλώσω ανθρώπους και να είμαι δίπλα τους να τους καθοδηγήσω, να τους διδάξω, να τους ικανοποιήσω την κάθε τους ανάγκη όλη μέρα, κάθε μέρα.
Και μπορεί να μην αμείβομαι υλικά, αλλά η ηθική ανταμοιβή μου γιαυτό είναι καθημερινή και είναι μεγάλη.
Δεν εννοώ βέβαια ότι είμαι η τέλεια-ιδανική-αλάνθαστη μάνα που θα ήθελα πάντα να είμαι.
Όχι, είμαι απλή θνητή και γω, αλλά είμαι πάντα σε θέση να αναγνωρίζω τα λάθη μου και να προσπαθώ να μην τα επαναλάβω.
Νομίζω ότι αυτό είναι και το πιο σημαντικό για να μπορούμε να βελτιωνόμαστε.

και επειδή το μυαλό μου τρέχει σε όσα έχω αφήσει για σήμερα να περιμένουν, και δεν ξέρω πως να κλείσω αυτήν την ανάρτηση (και το παιδί μέσα ξύπνησε και με ζητάει) θα κλείσω απλά με μια καλημέρα και καλή δύναμη στην εβδομάδα που ξεκίνησε για όλους.
Να θυμάστε τα πράγματα που σας κάνουν χαρούμενους και ευγνώμονες και όχι αυτά που σας στενοχωρούν,
είναι το μόνο που θα μας σώσει.

Σκάσε και κολύμπα!

Nα, μόνο κάτι τέτοιες ώρες θα μπορούσα να βρω χρόνο να καθίσω να γράψω ξανά...
Και αυτό γιατί έπεσα ξερή το μεσημέρι στον καναπέ από την κούραση και τώρα το μάτι δε λέει να γλαρώσει.
Κάθομαι λοιπόν και παλεύω με τις σκέψεις μου γιατί συνήθως τέτοιες ώρες με βρίσκουν πιο ευάλωτη και με κυνηγάνε.
Απαισιοδοξία είναι η πρώτη αίσθηση που κατακλύζει...
Δεν είναι καινούργιο ούτε πρωτότυπο πια στις μέρες μας να νιώθει κάποιος απαισιοδοξία.
Είμαι και γω μια από τους χιλιάδες που η ζωή τους έχει αλλάξει κατά πολύ και προσπαθεί να βρει νέα μονοπάτια να βαδίσει, τρόπους να επιβιώσει, να συνεχίσει να βρίσκει νόημα στην δύσκολη καθημερινότητα με τα διαρκώς νέα προβλήματα...
Παρομοιάζω την κατάστασή μου με αυτή ενός ναυαγού που έπεσε από το πλοίο και κολυμπάει, κολυμπάει, μέσα στη θάλασσα μέχρι να βρει στεριά.
Άλλοτε η θάλασσα είναι ήρεμη και άλλοτε τρικυμιώδης...και η στεριά... η στεριά, πότε άφαντη, πότε αχνοφαίνεται αλλά ακόμα  σίγουρα πολύ μακριά.
Είναι λοιπόν στιγμές που η ηρεμία της θάλασσας σε κάνει να χαλαρώνεις και να φαντάζεσαι ότι δεν είσαι ναυαγός αλλά ότι κολυμπάς όπως παλιά, ανέμελα, για να χαρείς τη θάλασσα... κλείνεις τα μάτια, απλώνεις το κορμί στην επιφάνεια, νιώθεις τον ήλιο να σε χαϊδεύει στο πρόσωπο και αφήνεσαι στο ήρεμο ρεύμα να σε παρασύρει γλυκά.
Κάτι όμως πάντα συμβαίνει και σε βγάζει από τη γλυκιά ηρεμία, και χαλάρωση και το σκηνικό γύρω σου αλλάζει ξαφνικά. Κύματα σηκώνονται, σκοτεινιάζει ο ουρανός, κολυμπάς με προσπάθεια να μη πνιγείς, να περάσει κι αυτό... θα περάσει κι αυτό...και περνάει. Όπως περνάνε τα μπουρίνια.
Και την άλλη μέρα λες θα ναι καλύτερα, κάποια στιγμή θα φτάσω στη στεριά που θα πάει.
Όμως το κολύμπι, κολύμπι.
Εκεί στη θάλασσα μέσα, σε περιβάλλον ξένο.
Μα είμαι άνθρωπος, δεν είμαι ψάρι... δεν πρέπει να το ξεχάσω αυτό.
Δεν πρέπει να ξεχάσω πως ήταν έξω στη στεριά, πως ζούσα εκεί έξω, για να έχω τη δύναμη να συνεχίσω να κολυμπώ μέχρι να την ξαναβρώ.
Αλλιώς δύο ενδεχόμενα υπάρχουν.
'Η να με πνίξει τελικά η θάλασσα, ή να με μεταμορφώσει σε ένα άλλο πλάσμα δικό της, υδρόβιο, με ουρά και λέπια, μισός άνθρωπος- μισός ψάρι...

Και ειλικρινά, δεν ξέρω τι από τα δύο είναι το προτιμότερο.

Σε ασύρματη σύνδεση

Είναι πολυ δύσκολο πλέον να καθίσω σε υπολογιστή να σερφάρω... όλη μέρα είμαι στο πόδι και τρέχω πίσω απο τα μικρά ή στην κουζίνα και παλεύω με νέες δημιουργίες.
Πάλι καλα που η σύγχρονη τεχνολογια μου δίνει τη δυνατότητα να μπορω να κρατάω μια επαφή μέσω του διαδικτυου απο το κινητο μου (τραγικό βέβαια εφόσον είμαι διαρκώς στο σπιτι) πράγμα που με δυσκολεύει πολυ στο να γράψω γρήγορα κ εκτενή κείμενα. Ο αυτόματος διορθωτης έχει πάντα τη δική του άποψη στο τι πρέπει να πω που 90% διαφέρει απο τη δική μου, και είναι πολυ κουραστικό κ χρονοβορο να γυρίζω πίσω κ να διορθώνω 2 και 3 φορές τις ίδιες λέξεις...
Εκει λοιπόν που ξεκίνησα πάλι να γράφω στο blog μου, με κάποιο υποτυπωδη ρυθμό, έχω πάλι κάνει πολλές πολλές απουσίες...
Είμαι όμως καλα, δεν έχω χαθεί εντελώς. Εδω κάπου τριγυρναω και γω και ρίχνω που και που κλεφτες ματιές...
Αυτο πρέπει να είναι το μεγαλύτερο κείμενο που έχω γράψει ποτε απο κινητο... και μου πήρε μόνο μισή ώρα!!!! ρεκόρ κανονικό!

Τουρίστρια στην πόλη μου

Πέρασαν 6 μήνες που έφυγα από την Θεσσαλονίκη.

6 δύσκολοι μήνες, μέχρι να τακτοποιηθούμε και ακόμα δεν έχουμε τακτοποιηθεί απόλυτα... χθες για την ακρίβεια άνοιξαν οι τελευταίες κούτες!

Αύριο με την αφορμή του επερχόμενου τριημέρου της 28ης θα ανέβουμε για ένα 10ήμερο, επίσκεψη στα πάτρια εδάφη. Και μόλις συνειδητοποίησα ότι θα ναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που θα βρεθώ στην πόλη μου ως επισκέπτρια! Τουρίστρια που λένε... στην ερωτική Θεσσαλονίκη...χα χα! 

Τι παράξενο που ακούγεται!

Πως θα ναι άραγε αυτό το ταξίδι...

Ως τώρα έχω φύγει από κει αλλά πάντα γύριζα μετά από λίγες μέρες. Τώρα θα κάνω το ανάποδο...

Τι να πρωτοπρολάβω να κάνω? Να δω τους δικούς μου? Να δω τους φίλους μου? Να ψωνίσω αυτά που ξέρω που θα βρω? Να πάω μια βόλτα σε γνώριμα μέρη? Μου φαίνεται παράξενο πολύ που ο χρόνος είναι περιορισμένος και πρέπει να στριμώξω όλα όσα μου έλειψαν τόσο καιρό σε λίγες μέρες.

Προς το παρόν όμως πρέπει να ετοιμάσω βαλίτσες και να ξεπεράσω το άγχος που έχω πριν από κάθε ταξίδι... Να πάμε με το καλό, και βλέπουμε.

Οι εντυπώσεις και οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά, όταν γυρίσουμε!

Επιτέλους σπίτι!

Τελικά δεν χρειάστηκαν άλλες 45 μέρες, αλλά άλλες 70....

Πέρασαν όμως, μαζί με απίστευτο άγχος να προλάβουμε να μπούμε στο σπίτι μας πριν μας προλάβει η βάφτιση, μια κούρσα που μου θύμισε τις τελευταίες στιγμές πριν παραδώσουν το σπίτι σε εκείνο το σίριαλ που φτιάχνουν σπίτια μέσα σε 3 μέρες..."είστε έτοιμοι? έρχονται!!!!"....

Αποτέλεσμα ήταν τη μέρα της βάφτισης να είμαι τόσο κουρασμένη (είχαμε μόλις την προηγούμενη μπει στο σπίτι και ήταν ακόμα γεμάτο κούτες) που όταν με χτένιζε η κομμώτρια εγώ να σκέφτομαι "μα τι το θέλω εγώ το χτένισμα... ένα κρεβάτι και ύπνο θέλω μόνο!"
Τέλος καλό, όλα καλά όμως και παρά τα μελτέμια δεν μας πήρε να μας σηκώσει.

Όλα έγιναν όπως έπρεπε και όπως ήταν γραφτό να γίνουν.

Τώρα με χαλαρότερους ρυθμούς συνεχίζω να αδειάζω κούτες και να περιμένω υπομονετικά πλέον τα κουρτινόξυλα στο σαλόνι για να βάλουμε και μεις κουρτίνες... Ευτυχώς τουλάχιστον έχουμε βάλει τέντες που τις έχουμε μόνιμα κατεβασμένες και έτσι δεν είμαστε το θέατρο της γειτονιάς!

Μας βρήκε ο Σεπτέμβρης και σε λίγο θα φθινοπωριάσει.
Προς το παρόν βέβαια η ζέστη καλά κρατεί και η θάλασσα μας καλεί να την απολαύσουμε όσο προλαβαίνουμε...

Γιατί μόλις αδειάσουν οι κούτες, και μπουν οι κουρτίνες, και δεν υπάρχει άλλη δικαιολογία για αναβολή έχουμε να διευθετήσουμε πολλά άλλα θέματα στο νέο αυτό ξεκίνημά μας...