Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Η ανατροπή

Είναι κάτι βράδια που η ένταση της ημέρας κάθεται τόσο βαριά πάνω στο κεφάλι σου που νομίζεις οτι ο ύπνος δεν θα έρθει ποτέ... Λες οτι θα ξημερώσεις στον καναπέ παρέα με τις έγνοιες, για το τι θα γίνει αύριο. Που θα μπορέσουμε να βρούμε δουλειά? που θα καταλήξουμε? πόσο καιρό ακόμα αντέχουμε να ψάχνουμε?
Εδώ και αρκετό καιρό πλανιόταν στον ορίζοντα μια αβεβαιότητα για το μέλλον της εταιρείας. Σ' αυτή που δούλευες χρόνια και χρόνια και που τη θεωρούσες δεύτερό σου σπίτι. Την καμάρωνες, έλεγες πως κάθε της έργο είχε λίγο από τη δική σου συμβολή. Κι όμως τα σημάδια των καιρών ήταν τέτοια που σε κάνανε να ανησυχείς κατά βάθος... κατά πολύ βάθος όμως...Θεωρούσες τον εαυτό σου αναπόσπαστο κομμάτι της επιχείρησης και οτι θα έφευγες όταν και αν ποτέ έπαυε να υπάρχει και κείνη.
Πίστευες οτι κάποια μεταβολή θα υπάρξει, μια μετάθεση σε άλλο πόστο, ίσως να μην πάρεις αύξηση φέτος αν και το δικαιούσουνα και με το παραπάνω... Ήσουν πάντα ο πρώτος στο γραφείο, και μισή και μία ώρα νωρίτερα πάντα εκεί, μην τυχόν και κολλήσεις στην κίνηση και πουν οτι αργείς να πας...Όλοι είχαν να πουν τα καλύτερα για σένα: "υποδειγματικός υπάλληλος" "δουλεύει σα σκυλί ο μπαγάσας"... άδειες, αργίες, όλα τα δικαιώματά σου δεν τα διεκδικούσες ποτέ μην τυχόν και χαλάσεις τη διάθεση των αφεντικών σου.
Ακούς για απολύσεις που πέφτουν βροχή και σου φαντάζει σαν μια γρίπη που αν προσέξεις θα αποφύγεις...οτι δεν σε αφορά προσωπικά. Όχι εσένα. Φοβάσαι τη μείωση μισθού, οι απαιτήσεις αυξημένες, με δυο παιδιά και τη γυναίκα σου εκτός δουλειάς τα τελευταία χρόνια για να κάνετε οικογένεια, και όλο το βάρος να πέφτει στους δικούς σου ώμους. 

Προσεύχεσαι, ελπίζεις, ξορκίζεις...

Και να όμως που ήρθε και για σένα αυτή η αποφράδα μέρα που σου είπανε "δεν μπορούμε να συνεχίσουμε... αναγκαζόμαστε να κόψουμε τα καλύτερά μας στελέχη τώρα πια..." ένα αντίο, μια συστατική επιστολή και σε ρίχνουν στην αρένα με τους άνεργους μονομάχους.
"Άνεργος"... μια λέξη που ακούγεται πολύ σκληρή και που δυσκολεύεσαι να την προφέρεις ακόμα.
Η πραγματικότητα πολύ ωμή για να την χωνέψεις στην αρχή, μουδιάζεις από τα γεγονότα και αισιοδοξείς σκεπτόμενος όλους αυτούς που σε παινεύανε και που σου λέγαν κατά καιρούς "αν βαρεθείς εδώ έλα να με βρεις" ή "άστους μωρέ αυτούς και έλα σε μένα" μαζί με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη και ένα πλατύ χαμόγελο.
Λες, τώρα είναι η ευκαιρία να τους χτυπήσω την πόρτα. Να τους προσφέρω απλόχερα τις υπηρεσίες μου και τη χαρά να έχουν τον υπάλληλο που πάντα ονειρεύονταν.
Στο σπίτι τα παιδιά χοροπηδάνε στην αγκαλιά σου γιατί σε χαίρονται περισσότερο, μοιάζει γι αυτά σα να ναι γιορτή...
Είναι μικρά και ακόμη δεν καταλαβαίνουν τίποτα... ευτυχώς είναι μικρά και ακόμα δεν καταλαβαίνουν τίποτα...
Τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά, όμως η γραμμές μένουν αναπάντητες.
Οι πρόθυμοι εργοδότες σου έχουν το τηλέφωνό τους απενεργοποιημένο ή πάντα απουσιάζουν μυστηριωδώς από τα γραφεία τους κατά τα λεγόμενα των γραμματέων τους.
Απευθύνεσαι σε φίλους και γνωστούς, τους ενημερώνεις για τα νέα σου -δεν είναι καιρός για ντροπές- και ελπίζεις σε μια καλή δουλειά που θα ακούσουν και που θα σου πουν.
Για λίγο καιρό τίποτα, ώσπου ένα φως φαίνεται στον ορίζοντα. Κανα δυο άκρες φαίνεται να βγάζουν κάπου, αναπτερώνεσαι.
Ο ένας ζητάει βιογραφικό σου, ο άλλος περιμένεις να μιλήσει ξανά με τον γνωστό σου. Ποιόν να προτιμήσεις? Ποιος δίνει καλύτερες συνθήκες εργασίας? Αμφιταλαντεύεσαι και παράλληλα σκάει και μια ακόμα εναλλακτική με πολύ χαμηλότερο όμως μισθό ... γελάς, ευχαριστείς και λες από μέσα σου "σιγά μην πάω εκεί! χα!"
Οι μέρες περνάνε όμως, και το τηλέφωνο δεν χτύπησε ακόμα. Ρίχνεις τα μούτρα σου και παίρνεις εσύ με τον φόβο μήπως και τους ενοχλήσεις, ο ένας σε βάζει στην αναμονή ξανά, "ναι , κύριε Τάδε, θα σας καλέσουμε εμείς σε λίγο", ο άλλος φαίνεται οτι δεν έχει άμεση αποκατάσταση για σένα αλλά σε βάθος χρόνου... Χάνεται η μια προοπτική λοιπόν... δεν πειράζει, ο άλλος όμως φαίνεται "ζεστός".
Περνάνε λίγες μέρες ακόμα, εσύ ετοιμάζεσαι ψυχολογικά για την αλλαγή, αλλά το γ@μημένο το τηλέφωνο παραμένει μουγκό.
Μια βδομάδα μετά από την παράταση που θα σε καλούσαν εκείνοι σε λίγη ώρα δήθεν, ξαναρισκάρεις και καλείς εσύ. "Λυπούμαστε, αλλά πάγωσαν οι προσλήψεις προς το παρόν" η απάντηση που τελικά σου δίνουν.
Παγώνεις και συ μαζί τους με το τηλέφωνο στο αυτί και για λίγο χάνεις τη γη από τα πόδια σου.
Συνέρχεσαι και το ξανασκέφτεσαι. Τι να κάνουμε, ας βολευτούμε με τα λιγότερα και όταν ξαναζεσταθούν οι προσλήψεις μπορεί να έχουμε ελπίδες.
Πας για το "σίγουρο". Λίγα? λίγα. Άλλοι κάνουν "κρά" και για αυτά τα λίγα σήμερα.
Η αγορά εργασίας αναστενάζει και συ δεν έχεις τα περιθώρια να κάνεις επιλογές.
Τηλεφωνείς με τον αέρα της σιγουριάς και ανακοινώνεις οτι είσαι έτοιμος να δεχτείς τη θέση που σου πρόσφεραν.
Η απάντηση δεν έρχεται άμεσα αλλά μεσολαβεί Σαββατοκύριακο -λογικό λες, δεν είναι όλοι στις θέσεις τους για να σε περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες- και τη Δευτέρα ξαναπαίρνεις τηλέφωνο να μάθεις την εξέλιξη...
"Λυπόμαστε, αλλά τη θέση που τότε σου είπαμε την πήρε ο ανιψιός του αφεντικού...."
και ξαναμένεις με το ακουστικό στο χέρι σαν παγωτό...
(συνεχίζεται)