2190 και 4 μέρες

7 χρόνια πριν, ο Νότος συναντούσε το Βορρά και τα όλα ήταν πιθανά να συμβούν... και συνέβησαν!

6 χρόνια και 4 μέρες πριν, μετακομίζαμε στο σπίτι που ζήσαμε τα τελευταία αυτά χρόνια.

Εκεί ο τότε σύντροφός μου μου έκανε πρόταση γάμου, εκεί δέχτηκα, εκεί μετά απο σχεδόν 2 χρόνια φέραμε απο το μαιευτήριο νεογέννητο το πρώτο μας παιδί, εκεί φέραμε 9 μήνες πριν  και το δεύτερο...

Πόσες χαρές, πόσες λύπες, πόσες στιγμές ζωής ζήσαμε στους τοίχους αυτού του σπιτιού!

Χθες το απόγευμα έκλεισα τον πόρτα του για τελευταία φορά, χαιρετώντας σχεδόν τελετουργικά το κάθε δωμάτιο παρέα με την κόρη μου που με ακολουθούσε κατα πόδας και επαναλάμβανε ότι έλεγα.

Εκλεισα μαζί και το κεφάλαιο αυτό της μέχρι τώρα ζωής μου, ανοίγοντας το δρόμο για μια καινούργια αρχή... σε λίγο καιρό, σε μια άλλη πόλη...

τελικά, εκεί στο Νότο... εκεί μου κλήρωσε ο έρωτας το Λόττο...

Αντίο..

Αυτήν την ώρα που γράφω, στην γειτονιά οπου μεγάλωσα, όπου απέκτησα τα πρώτα μου μουσικά ερεθίσματα, ο κόσμος αποχαιρετάει τον αγαπημένο μου τραγουδοποιό Νίκο Παπάζογλου.

Εκεί, στην ίδια εκκλησία που με βαφτίσανε, ψάλεται η εξώδιος ακολουθία και ο κόσμος θρηνεί τον χαμό του... θρηνώ και γω μαζί τους αλλά στο τελευταίο αυτό αντίο δεν μπόρεσα να πάω. 

Ηθελα πολύ να τον δω απο κοντά. 

Απο τους πιο αγαπημένους μου ερμηνευτές-συνθέτες, μόνο αυτόν δεν είχα δει ποτέ live και τοχα χρωστούμενο στον εαυτό μου. 

Δεν πρόλαβα. Δεν ήτανε γραφτό.

Δεν θα το άντεχα όμως να τον δω σε ένα τέτοιο live. 

Δεν ξέρω γιατί, δεν μπορώ να το εξηγήσω με τη λογική αλλά αυτή η απώλεια μου κόστισε σαν να έχασα έναν πολύ κοντινό μου άνθρωπο. Σαν να έχασα τη φωνή που μιλούσε στην ψυχή μου. Τον μελοποιημένο λυγμό μου στον πόνο, την φωνή που τραγουδούσε τη χαρά μου...

Διάβασα αρκετά πράγματα για τον Νίκο Παπάζογλου απο χθες στα διάφορα site που ανακοίνωσαν τον χαμό του. Σε κάποιο απο αυτά, δε θυμάμαι σε ποιό ακριβώς, διάβασα οτι το τραγούδι Αύγουστος που τόσο πολύ αγάπησαν χιλιάδες, το έγραψε ένα Σαββατοκύριακο όταν ερωτοχτυπημένος κλείστηκε στο δωμάτιό του. Και όταν βγήκε, είχε γράψει αυτό το τραγούδι... 

Πόσο μεγάλη τιμή αλήθεια να είσαι ο άνθρωπος που ενέπνευσε ένα τέτοιο τραγούδι! 

Να ξέρεις οτι αυτός ο στίχος, αυτά τα λόγια τα τόσο μοναδικά δωσμένα με αυτήν την μουσική, έχουν γραφτεί για τα δικά σου μάτια.. 

Οχι απο ματαιοδοξία, αλλά απο την ανάγκη να ξέρεις οτι έχεις αγαπηθεί ΕΤΣΙ. 

Για μένα αυτό το τραγούδι -όπως και πολλά ακόμα τραγούδια του- εκφράζει την απόδειξη οτι υπάρχει αγάπη. Οτι αφού την έχω ζήσει εγώ, και αφού την έχει ζήσει και ένας ακόμα και την έχει εκφράσει μ'αυτόν τον τρόπο, τότε σίγουρα υπάρχει... 

Είχε αυτό το χάρισμα ο Νικόλας. Να μιλάει στις καρδιές μας, να αγγίζει τις ψυχές μας με τρόπο μοναδικό.

Και παρότι δεν είναι ο μόνος στο μουσικό στερέωμα που το καταφέρνει, αυτοί που το πετυχαίνουν είναι μετρημένοι στα δάχτυλα, και κάθε χαμός κάνει τον κύκλο αυτόν να στενεύει ακόμα περισσότερο...

Αντίο Νικόλα, η μουσική σου θα  είναι πάντα στις ψυχές μας. Δεν θα σε ξεχάσει κανείς.

Σε δανεικό reunion

Ως μικρότερη της οικογένειας είχα πάντα για πρότυπό μου στην παιδική ηλικία την αδερφή μου.
Εκείνη ήταν το αστέρι της οικογένειας! Ολο τσαχπινιές, όλο νούμερα, όλο σόου στους καλεσμένους, με τραβολογούσε και μένα για backup στις δεύτερες φωνές, εγώ όλο ντροπή τακανα θάλασσα... γενικά είμασταν εντελώς αντίθετες σαν χαρακτήρες. Εκείνη η εξωστρεφής, γελαστή, φωτεινή, χαρούμενη, ξανθιά με πράσινα μάτια, εγώ η εσωστρεφής, μουτρωμένη διαρκώς, μελαχροινή με μαύρα μάτια...
Εκείνη η "Βουγιουκλάκη", εγώ η "Καρέζη"... έτσι τα ξεχωρίζαμε όλα. Εκείνη έγλυφε με το δάχτυλο τη βανίλια απο το μπωλ του κέικ, εγώ το κακάο!
Και φυσικά, στο σχολείο ήταν η πιο δημοφιλής! Τα πάρτυ που έκανε άφηναν εποχή! Ολοι ήθελαν να έρθουν και πάντα γινόταν Ο χαμός!
Τα δικά μου αντίθετα είχαν παταγώδη αποτυχία! Με το δίκανο τα κυνηγούσα τα παιδάκια... αφού σαν εσωστρεφές παιδί, είχα μόνο 2-3 φίλες κολλητές και με τους άλλους δεν είχα πάρε-δώσε.
Χαιρόμουν λοιπόν τα πάρτυ της αδερφής μου, αλλα σαν μικρότερη δεν μπορούσα να συμμετέχω ενεργά σ'αυτά. Καθόμουν διακριτικά στην κουζίνα και έριχνα κλεφτές ματιές στο σαλόνι που γινόταν τα δρώμενα: μπλουζ, μπουκάλες, εφηβικά φιλιά, κάτω απο το φως των φωτορυθμικών προβολέων που στήνονταν για το πάρτυ...
Και όταν ερχόταν η ώρα για τα δικά μου γεννέθλια έλεγα στην αδερφή μου: "να σου χαρίσω τα γεννέθλιά μου, να κάνεις πάλι πάρτυ αντί για μένα?" γιατί πολύ με στεναχωρούσε η δική μου αποτυχία και κάθε φορά που ερχόταν η γιορτή μου με έπιανε μεγάλη μαυρίλα...
Πέρασαν πολλά πολλά χρόνια απο τοτε.
Το σχολείο τελείωσε και οι παιδικές και εφηβικές παρέες διαλύθηκαν. Ο καθένας πήρε το δρόμο του.
Πλέον δεν ήμουν η μικρή ντροπαλή αδερφή αλλά απέκτησα τη δική μου προσωπικότητα και ταυτότητα στην κοινωνία και όλα αυτά τα είχα αφήσει πολύ πίσω μου.
Προχθές λοιπόν ο χρόνος γύρισε πάλι για λίγο πίσω.
Η τάξη της αδερφής μου έκανε reunion! Μαζεύτηκαν αρκετοί απο τα παλιά "ρεμάλια" της τότε παλιοπαρέας και η αδερφή μου που το διοργάνωσε (φυσικά!) θέλησε να πάω και γω μαζί της να την συνοδέψω. Δέχτηκα μετα χαράς γιατί και γω ήθελα να δω ξανά όλους αυτούς που τότε έβλεπα με τόσο θαυμασμό και δέος ως μικρότερη πως είναι τώρα και πως εξελίχθηκαν.
Τους περισσότερους δεν θα τους γνώριζα αν τους έβλεπα στο δρόμο, αλλά σιγά σιγά καθώς τους κοιτούσα θυμόμουν όλο και περισσότερους...
Ήμουν και πάλι στον ίδιο ρόλο με τότε... στην άκρη να κρυφοκοιτάζω αντιδράσεις.. να βλέπω την έκπληξη στα πρόσωπά τους, τη χαρά στο βλέμμα τους και να μου λένε και μένα: "εσύ??? για θύμισέ μου... κάτι μου θυμίζεις..." "είμαι η αδερφή της.." "Ααααα ναι!"
Σε κάποια στιγμή σκέφτηκα να βγάλω τη βιντεοκάμερα και να τραβήξω αντιδράσεις, αλλά το μετάνοιωσα γιατί μπορεί να τους ενοχλούσα μ'αυτό.
Είδαμε όλοι μαζί μια θεατρική παράσταση που συμμετείχε ένας συμμαθητής τους παλιός, και μετά όταν όλοι κανόνισαν να πάνε για ποτάκι να πούνε τα νέα τους, εγώ διακριτικά αποσύρθηκα και γύρισα σπίτι μου, δίνοντας στην αδερφή μου τη φωτογραφική μηχανή να αναλάβει τον ρόλο του φωτογράφου της συνάντησης.
Στο δρόμο σκεφτόμουν όλα αυτά και κατέληξα οτι τελικά μπορεί να μη δάνεισα τις γιορτές μου στην αδερφή μου όταν ήμουν μικρή αλλά εκείνη όπως τότε μου "δάνειζε" τη χαρά να παρακολουθώ τα πάρτυ της έτσι μου "δάνεισε" και λίγο απο το reunion της! :)))