Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

45 μέρες...

Αν μου έλεγαν οτι θα αργούσε τόσο και άλλο τόσο να γίνει αυτή η ανακαίνιση, το μόνο σίγουρο θα ήταν ότι θα γούρλωνα τα μάτια μου και θα ύψωνα τη φωνή μου λέγοντας ένα βαρύγδουπο: "πόσοοοο?"

Τελικά όλα είναι μια απόφαση και αμα μπείς στο χορό θα χορέψεις.
Εχουν ήδη περάσει 45μέρες που είμαστε σαν πρόσφυγες με τις βαλίτσες γεμάτες χειμωνιάτικα σε χώρα που έχει ήδη καλοκαιριάσει και ότι και να βάλω θα συνοδευτεί απο μαύρη χειμωνιάτικη τσάντα και ένα ζευγάρι μπεζ πέδιλα που τελευταία στιγμή προνόησα να ρίξω μέσα στην τσάντα, "μπας και βγάλει ζέστη εντωμεταξύ" όπως είχα τόσο σοφά σκεφτεί πριν φύγω απο το σπίτι μου.

Το καλό πράγμα λένε αργεί να γίνει, και θα θυμηθώ όλα τα κλισέ που ξέρω, μέχρι να ολοκληρωθεί, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Οπως επίσης και οτι κάθε φορά που θα μπαίνω στο διαμέρισμα-γιαπί, θα κοιτάζω τα μισοτελειωμένα δωμάτια και τους στοκαρισμένους τοίχους και θα φαντάζομαι που θαχω το κάθε τι και πως θα γίνει όταν θα ολοκληρωθεί και θα λέω απο μέσα μου -ή και απέξω μου όταν είμαι μόνη- "άντε! ακόμα? άντε!"

Τώρα πια, πιο προσγειωμένη και πιο ρεαλίστρια, λέω οτι είμαστε στα μισά... και μόνη μου ευχή είναι να μην έχω πέσει τόσο έξω, ωστε να ξαναγουρλώσω τα μάτια μου αν μου πουν πόσο πραγματικά θα πάρει να τελειώσει το σπίτι μας για να μπούμε μέσα...