Διάγνωση: οξεία ανεγκεφαλίτιδα!

Όταν έδωσα τα βλαστοκύτταρα του μικρού μου στην εταιρεία φύλαξής τους, με ενημέρωσαν οτι χρειάζονται κάποιες εξετάσεις απο την πλευρά της μητέρας, μια φορά όταν θα γεννήσω, όπου θα γίνουν με αιμοληψία εκείνη τη μέρα απο τα δικά τους εργαστήρια, και μια ακόμα φορά μόλις περάσουν 180μέρες απο τη γέννα, που θα πρέπει να τις κάνω εγώ και να τις στείλω με fax.
Φυσικά εγώ, το είχα εντελώς ξεχάσει αλλά μου το θύμησαν με ένα γράμμα που μου στείλανε και έτσι έσπευσα να κάνω κιαυτές τις εξετάσεις, (μια και τελευταία φορά να μου πάρουν αίμα που ναχει σχέση με την εγκυμοσύνη μου...) σε γνωστό ιατρικό κέντρο της πόλης μου, εκεί οπου έκανα και τις περισσότερες αιμοληψίες κατα τη διάρκεια της εγκυμοσύνης (τουλάχιστον μια φορά κάθε μήνα).

Ως τώρα δεν είχα κανένα πρόβλημα με το σέρβις, οι κοπέλες πολύ ευγενικές, οι νοσοκόμες πολύ ελαφροχέρες, όλα καλά. Ετσι και αυτή τη φορά, η κοπέλα που μου πήρε το αίμα ήταν ιδιαιτέρως ευγενική και μάλιστα επειδή θα αντλούσε μεγάλη ποσότητα αίματος χρησιμοποίησε και πεταλούδα για να μη με πονέσει η μεγάλη βελόνα. Οι ασθένειες που θα ελέγχανε, πολύ πολύ σοβαρές, μεταξύ αυτών HIV, ηπατίτιδα, αλλά και σύφιλη, όμως εγώ κανέναν λόγο δεν είχα να ανησυχώ για τα αποτελέσματα και έτσι το είδα σαν διαδικασία ρουτίνας και καθόλου αγχωμένη δεν πήγα. Οταν τελείωσε η αιμοληψία με ενημέρωσαν οτι τα αποτελέσματα θαναι έτοιμα την επόμενη μέρα το απόγευμα. Ετσι και έκανα.

Την άλλη μέρα που βγήκα και για κάποιες ακόμα δουλειές μου μαζί με την αδερφή μου έξω, είπα να το συνδυάσω και να περάσω και απο κει να πάρω τα αποτελέσματα. Αφήνω την αδερφή μου στο αυτοκίνητο διπλοπαρκαρισμένη με τα αλάρμ, μέχρι να πεταχτώ ένα λεπτό να πάρω το χαρτί και να φύγω.
Η ώρα που μπήκα στο μικροβιολογικό τμήμα ήταν ώρα αιχμής και υπήρχαν 3-4 άτομα στο γκισέ της ρεσεψιόν περιμένοντας να εξυπηρετηθούν, και σκέφτηκα οτι η αδερφή μου θα αγχωθεί αν αργήσω.
Ήρθε η σειρά μου μετά απο λίγο και ζητάω τα αποτελέσματα.
Η κοπέλα χτυπάει το όνομά μου στο κομπιούτερ, το κοιτάει, γυρίζει πίσω της στα συρτάρια με τα αρχεία κάνει να ψάξει αλλά το μετανοιώνει, ξανακοιτάει την οθόνη, περνάνε λίγα δευτερόλεπτα σιωπής και τελικά μου λέει:
"εεε... θα πρέπει να έρθει ο γιατρός να σας τα δώσει τα αποτελέσματα, αν θέλετε καθήστε λίγο στο σαλονάκι να τον ειδοποιήσουμε"
Εχετε δει σε ταινίες που σε κάποια πλάνα ο πρωταγωνιστής που μαθαίνει κάτι τραγικό σαν να έρχεται μπροστά ενώ υποχωρεί το background? ε, αυτό ένιωσα να μου συμβαίνει εκείνη τη στιγμή.
Σαν να χάθηκε ο κόσμος κάτω απο τα πόδια μου!
"Να περιμένω στο σαλονάκι να έρθει ο γιατρός να μου δώσει τα αποτελέσματα????
ΓΙΑΤΙ???
Γιατί δε μου δώσαν το χαρτί να φύγω?
γιατί πρέπει να μου το δώσει ο γιατρός???
πρέπει να μου ανακοινώσει κάτι?
βρήκαν κάτι????
Ω, ΘΕΕ ΜΟΥ!!! ΒΡΗΚΑΝ ΚΑΤΙ?????"
τρελάθηκα απο αυτές τις αστραπιαίες σκέψεις...


Φυσικά δεν κάθησα στο σαλονάκι, πήγα απλά προς τα κει μουδιασμένη γιατί πίσω μου άρχισε να μαζεύεται ουρά απο κόσμο και σαν λιοντάρι σε κλουβί έκοβα βόλτες πάνω-κάτω, πάνω-κάτω μετρώντας τα δευτερόλεπτα και κοιτώντας συνέχεια την πόρτα, τις πόρτες καλύτερα γιατί δεν ήξερα απο που θα βγει ο γιατρός και είχε πολλές πόρτες και τις κοιτούσα όλες ταυτόχρονα.... είχα πάθει πανικό!!!

"τι διάολο κόλλησα?
ΠΟΥ το κόλλησα?
στο χειρουργείο, με κάποια βελόνα?
σε κάποια τουαλέτα?
ΠΟΥ?
ΤΙ?
τι απ'όλα όσα έκανα βγηκε θετικό Παναγιά μου???"

πρέπει να πέρασαν 5-6 λεπτά που μου φάνηκαν σαν αιωνιότητα όταν είπα "δεν πάει άλλο, κάτι πρέπει να κάνω" αλλά πώς που ο κόσμος στο γκισέ ήταν αρκετός και πώς να διακόψω να ρωτήσω ξανά γιατί περιμένω.... κι αν μου πει "Γιατί έχετε σύφιλη κυρία μου, καθήστε και περιμένετε εκεί και θα έρθει ο γιατρός" ?????
Λίγο κόμπιασα αλλά η αγωνία μου ήταν τόση που αποφάσισα να ρισκάρω.
Πλησιάζω αποφασιστηκά και λέω στην κοπέλα που μου είπε να περιμένω:
"Συγνώμη, εγώ για ποιό λόγο ακριβώς πρέπει να περιμένω? Θα αργήσει πολύ ο γιατρός?"
η κοπέλα με κοιτάζει, ξανακοιτάει το κομπιούτερ της και μου λέει χαμηλόφωνα και διστακτικά:
"ξέρετε... μας λείπει το αποτέλεσμα απο την μια εξέταση που ζητήσατε και θα είναι έτοιμη σε κανα μισάωρο... μπορειτε να περιμένετε?"

(....)"και γιαυτό μου είπατε να περιμένω????? ΟΧΙ, δεν μπορώ να περιμένω!!! θα έρθω αύριο να τα πάρω!"

είπα με όση δύναμη μου είχε απομείνει, όση δύναμη απομένει σε κάποιον που του σηκώνουν έναν τόνο βάρος απο την πλάτη του και τον αφήνουν κατάκοπο.
Με τρεμάμενα γόνατα, κατέβηκα τις σκάλες ενώ ψέλλιζα βρισιές που δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να ξεστομίσω κατά της ανεγκέφαλης κοπέλας...
Στο αυτοκίνητο η αδερφή μου είχε αρχίσει να πεινάει όσο περίμενε και τοχε ρίξει στο φαί... είχε ανοίξει το ταπεράκι με το πληγούρι που της είχα φέρει να δοκιμάσει και έτρωγε, οταν εγώ μπήκα βρίζοντας μέσα στ'αμάξι.
Της είπα τι έγινε και όσο το σκεφτόμουνα τόσο περισσότερο νευρίαζα!

Την άλλη μέρα, που θα ήταν έτοιμα τα αποτελέσματα δεν μπορούσα να πάω εγώ και έστειλα τον άντρα μου.
Ομως και κείνος δεν στάθηκε τόσο τυχερός.
ΔΕΝ του δίνανε τα αποτελέσματα γιατί λέγανε οτι πρέπει να τα δώσουν ΣΕ ΜΕΝΑ, καθώς είναι προσωπικά δεδομένα κλπ κλπ κλπ και με χίλια ζόρια τα δώσανε.
Και φυσικά ήταν αρνητικά.
Αλλά έπρεπε να κάνουν ΚΑΙ τον άντρα μου να ανησυχήσει μέχρι να του τα δώσουν γιατί πρώτη φορά δεν του έδιναν αποτελέσματα δικά μου, είχε πάει πάνω απο 7 φορές και είχε πάρει δικά μου αποτελέσματα στο παρελθόν απο το ίδιο μέρος....
Κι ας ήταν μόνο αυτό το φάουλ που κάνανε.. θα το καταλάβαινα. Αλλά ήταν και τα προηγούμενα που ακόμα τα σκέφτομαι και μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο!

μια ακόμα αρχή

Μου είπαν να χωρίσω τα posts μου. Να τα οργανώσω καλύτερα και να κάνω ένα ακόμα blog.
Το σκέφτηκα, το ζύγισα και είπα να το τολμήσω.
Ας γίνει έτσι λοιπόν.
Εδώ θα κρατήσω απο δω και στο εξής ό,τι με αφορά σε σκέψεις, σε φωτογραφίες, σε μουσικές και στο νέο μου blog MayaMageiremata θα γράφω στο εξής τις συνταγές που θεωρώ αξιόλογες και που θα ήθελα να έχω κάπου συγκεντρωμένες για μένα και για όποιον ενδιαφέρεται.
Ξεκινάω με αναδημοσίευση της επιτυχημένης ψαρόσουπας έτσι για ποδαρικό και η συνέχεια επι της οθόνης...

Αχνίζοντας την πέρκα

Σήμερα που είναι Πέμπτη, κλασικά το μενού έχει ψάρι.
Τι ψάρι όμως είναι το θέμα, γιατί έρχονται φορές που νιώθω έναν κορεσμό για τα ψητά, απαγόρευση για τα τηγανητά, και ο φούρνος για μια μερίδα είναι πάντα χάσιμο ρεύματος.
Σήμερα ήθελα κάτι γρήγορο, απλό και ελαφρύ.
Αγόρασα λοιπόν ένα φιλέτο πέρκας απο τη λαϊκή αγορά και γύρισα ταχύ το βήμα σπίτι.
Σκέφτηκα να ρισκάρω με κάτι που δεν είχα ξανακάνει με αυτό το ψάρι.
Να το κάνω αχνιστό στο τηγάνι με λεμονάκι.
Εγινε, ανέλπιστα νόστιμο! Αυτή τη συνταγή θα την κρατήσω και για μελλοντική χρήση και είπα να τη μοιραστώ και μαζί σας.

'Εχουμε λοιπόν και λέμε:

Υλικά (για 1άτομο)

1φιλέτο πέρκας φρέσκο
2-3 φρέσκα κρεμμυδάκια
1 σκελίδα σκόρδο
1 λεμόνι
λάδι
μαϊντανό
άνιθο

Εκτέλεση

Σωτάρουμε το κρεμμυδάκι και το σκόρδο στο λάδι να μαραθούν και τα σβύνουμε με το λεμόνι.
Προσθέτουμε λίγο νεράκι και μόλις πάρει βράση, βάζουμε το φιλέτο που πριν έχουμε κόψει σε κομμάτια και το έχουμε αλατοπιπερώσει.
Το αφήνουμε να βράσει στο ζουμί σε μέτρια φωτιά και σε κάποια φάση το γυρίζουμε κιόλας, μέχρι να εξατμιστεί το νερό και να μείνει με το λάδι και το λεμονάκι του. (περίπου 10-15 λεπτά)
Αυτό ήταν.
Καλή όρεξη και καλές βουτιές στο ζουμάκι!

The real thing!

Επιτέλους! Ερχεται!
Μια σειρά κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της μέσης Ελληνίδας νοικοκυράς!!!
The real housewives of Athens!
Μια σειρά που θα αγγίξει τα προβλήματα και τις δυσκολίες της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ νοικοκυράς.
Η οποία τυχαίνει ναναι κορμάρα, διάσημη και πλούσια!
Γιατί μη σας ξεγελάει η διπλανή σας χοντρή, φτωχιά κυρία με τα μπικουτί και τις παντόφλες... οοοχι!
Εκείνη είναι γιαλαντζί!
Αυτές θαναι οι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ νοικοκυρές της Αθήνας....

Άουτς! Αυτό πόνεσε...:(

Κάθε χρόνο τέτοιο περίπου καιρό, βγαίνουν στους δρόμους της πόλης παγανιά οι κηπουροί του Δήμου και κλαδεύουν τα δέντρα.
Μια διαδικασία καθόλα φυσιολογική και αναγκαία για την σωστή ανάπτυξη και ανανέωση των δέντρων στους δρόμους και στα πάρκα της πόλης μας.
Πάντα βέβαια, το θέαμα των κουτσουρεμένων δέντρων μου σφίγγει την ψυχή καθώς φοβάμαι οτι δεν θα ακάμψουν απο αυτό το πλήγμα και δεν θα ξαναπρασινίσουν την άνοιξη και το καλοκαίρι.
Συνήθως όμως με διαψεύδουν και ευτυχώς!
Στο πίσω μέρος της οικοδομής που μένω, έχω την ευτυχία και τη χαρά εδώ και 6 χρόνια να χαίρομαι ένα "ιδιωτικό" πάρκο. Ιδιωτικό δεν είναι, του Δήμου είναι, απο την συνένωση των ακαλύπτων χώρων των γύρω οικοδομών, όμως η θέση του και η μη οπτική του επαφή με τον δρόμο του έχουν δώσει μια ιδιωτικότητα τέτοια που το χαρακτηρίζει ως "κρυφό" απο τους περαστικούς της περιοχής και έτσι το χαιρόμαστε όσοι μένουμε τριγύρω, με μεγάλα ψηλά δέντρα που φτάνουν και τα 15 μέτρα!
Μουριές, ροδιές, κερασιές, δάφνες, αχλαδιές, αμυγδαλιές, βερυκοκιές και τι δεν έχει αυτό το παρκάκι! Το καλοκαίρι είναι μια μικρή όαση δροσιάς και καθώς έχει και μια μικρή παιδική χαρά, φαντάζεστε τι πολύτιμο μέρος είναι και για τα παιδιά μέσα σε μια μεγαλούπολη που ψήνεται κάτω απο τα τσιμέντα το καλοκαίρι.
Δεν έβλεπες πολυκατοικίες απέναντί σου, κιας ήταν μόλις λίγα μέτρα μακριά. Εβλεπες δέντρα! Νόμιζες οτι πίσω απο το σπίτι σου υπάρχει ένας μικρός παράδεισος!
Εκεί γίνονται και πολλές απο τις γιορτές της γειτονιάς μας, έχω πετύχει 2 φορές γάμους που στήθηκε το γλέντι απο νωρίς εώς αργά εδώ, και βαφτίσια μεταξύ των οποίων και τα δικά μας πριν 2 περίπου χρόνια.
Ολα κάτω απο τη σκιά των τεράστιων δέντρων μας που τόσο όμορφα μας χάριζαν τη δροσιά τους, μέχρι σήμερα.
Και ξημερώνει το σήμερα, με έναν απαίσιο ήχο. Ενα έντονο βουητό, σαν βρυχηθμός.
Κοιτάζω και βλέπω ένα αποτρόπαιο θέαμα. Υπάλληλοι του Δήμου, είχαν εισβάλλει στο μικρό μας παρκάκι με πριόνια και με τσεκούρια και κόβανε τα δέντρα μας!
Οκ, δεν είμαι γεωπόνος. Δεν ξέρω απο κηπουρική. Αλλά ο τρόπος που τα κόβανε, μου φάνηκε πολύ μα πολύ ριζικός!
Δεν ξέρω αν αυτά τα δέντρα θα μπορέσουν ξανά να δώσουν φύλλα, κλαδιά και καρπούς όπως πριν.
Σίγουρα όχι φέτος. Ισως όχι και του χρόνου. Πέρσι είχαν "κλαδέψει" έτσι μια ροδιά που είναι πάνω απο 100χρόνων -οπως με είχε πληροφορήσει ένας φίλος μου γεωπόνος- και φυσικά την επόμενη χρονιά ούτε λόγος για ρόδια!

σύστημα "κλαδεύουμε εκεί που φτάνει το χέρι μας"

Η μεγάλη μουριά, που κάλυπτε σχεδόν το μισό πάρκο έμεινε ένας ξερός κορμός.

η πρώην μεγάλη Μουριά

Τώρα αποκαθηλώνεται και η κερασιά.

η στιγμή της πτώσης

Δεν ξέρω ποιό δέντρο έχει σειρά μετά. Πάντως το καλοκαίρι είναι σίγουρο οτι αυτό το πάρκο δεν θαναι πια η όαση δροσιάς που ήταν πέρσι.
Με τη φωτογραφική μου μηχανή και τη βοήθεια του τηλεφακού μου, τράβηξα τις σκηνές του πετσοκόματος για να μου πείτε και σεις τη γνώμη σας.

άλλο ένα "κλαδάκι" ύψους 10 μέτρων που κόβεται απο τη βάση του

Είναι αυτό το σωστό κλάδεμα σε τόσο μεγάλα δέντρα?

το "κλαδί" που έπεσε