Με νοσταλγία

Πέρασαν αρκετά χρόνια απο τότε που ξεκίνησα να ασχολούμαι με το blogging.
Mε άλλη ταυτότητα, σε άλλο blog, με άλλη διάθεση, άλλη κατάσταση, άλλα όλα.
Ο χρόνος που κύλησε έφερε πολλές αλλαγές σε μένα και στους τότε συν-bloggers μου.
Πολλοί χάθηκαν απο αυτούς.
Κάποιοι χάθηκαν διαδικτυακά, κάποιοι δυστυχώς χάθηκαν και απο τη ζωή... :(
Θυμάμαι όμως ακόμα, πόσο πολύ με συντρόφευαν τότε και πόσο σημαντικό ήταν για μένα να επικοινωνώ μαζί τους. Πώς είχε ανοίξει ένα ανέλπιστο παράθυρο στο κοινωνικό αδιέξοδο που μοιραία εγκλωβίζεται ο άνθρωπος μεσα απο τα σημερινά δεδομένα. Δουλειά-σπίτι-δουλειά-σπίτι, άντε και κανα ποτάκι με λίγους παλιούς φίλους. Κακά τα ψέμματα. Οταν τελειώνουν τα σχολεία και οι σπουδές, ο κοινωνικός κύκλος αρχίζει και στενεύει.
Είχα "γνωρίσει" πολλούς ανθρώπους, απο διάφορες ηλικίες, status, διάφορα μέρη της Ελλάδος αλλα και του εξωτερικού. Ενας ολόκληρος κόσμος που με ένα κλικ,  ερχόταν κοντά σου, σου έλεγε "καλημέρα", ήξερες οτι σε ακούει, σε διαβάζει και τον ακούς και συ.
Λίγοι , ελάχιστοι απο αυτούς έχουν μείνει πια ενεργά μέλη στην πλαϊνή στήλη των επαφών μου.
Φταίω και γω, βέβαια, γιατί και γω όπως και κείνοι χάθηκα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτοεξορίστηκα λόγω αυξημένων υποχρεώσεων. Και όπως με κάθε σχέση, σε όποιο επίπεδο κιαν εξελίσσεται αυτή (πραγματικό ή διαδικτυακό) χρειάζονται δύο πλευρές για να υπάρξει συνέχεια...
Ετσι έχω μείνει με την αίσθηση οτι το blogging πέρασε λίγο την αρχική του ενθουσιώδη φάση, που ο καθένας έβγαζε χωρίς δεύτερη σκέψη τα σώψυχά του στη φόρα.
Πέρασε σε μια διάσταση άλλη, πιο επώνυμη, πιο επίσημη.
Και φυσικά όχι τόσο "ελεύθερη".
Τα blogs έχουν ταυτότητα. Είναι πια επίσημες ιστοσελίδες που μπορείς να διαβάσεις συνταγές για φαγητά, ή ταξιδιωτικους οδηγους, ή ανάλυση επιστημονικών θεμάτων.
Λίγα είναι χύμα και "ό,τι κάτσει" κατάσταση.
Σκέφτηκα και γω να δώσω μια τέτοια ταυτότητα στο δικό μου blog.
Oμως για μένα, ποτέ το blogging δεν μπορούσε να μπει σε καλούπια. Για μένα ήταν και θα παραμείνει ένα προσωπικό ημερολόγιο που θα αποτυπώνει ότι μου κατέβει. Μπορεί ναναι και συνταγές, και ταξίδια, και τα ... άπλυτα της ψυχής μου.
Αλλιώς δεν... δεν εξυπηρετεί για μένα κανέναν λόγο ύπαρξης.
Καθαρά προσωπική μου άποψη αυτή για το δικό μου blog. Δεν έχω πρόβλημα με όσους διαλέγουν να κάνουν κάτι άλλο.
Απλά, με πιάνει καμιά φορά η νοσταλγία για τότε που οι περισσότεροι πίσω απο ένα πληκτρολόγιο έβγαζαν λίγο παραπάνω συναίσθημα, δείχναν λίγο παραπάνω χαρακτήρα και τολμούσαν να πουν ότι πραγματικά τους περνούσε απο το μυαλό.
Και αναρρωτιέμαι αν εκείνη η μαγεία, έχει ολοκληρωτικά πια χαθεί...

Είναι κάτι μέρες...

Eίναι κάτι μέρες, που νιώθω μια σκιά να κάθεται βαριά στους ώμους μου.
Μέρες που νιώθω τόσο δα μικρή, ανίκανη και ασήμαντη μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Που η ζωή μοιάζει να με έχει προσπεράσει, παίρνοντας μαζί της στόχους, φιλοδοξίες, επιτυχίες, νιάτα, ομορφιά.
Ο καθρέφτης μου γίνεται ένα άλλο πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι και δείχνει ένα γερασμένο πρόσωπο ενώ η καρδιά και το μυαλό παραμένουν ανέπαφα... Ετσι είναι τελικά το να γερνάς? Είναι αλήθεια αυτό που βλέπουν όλοι οι άλλοι αλλά εσύ δεν το νιώθεις ποτέ?
Μεγάλωσα διστακτικά, σχεδόν αθόρυβα, πατώντας στις μύτες των ποδιών μου μην τυχόν και ενοχλήσω τους γύρω μου. Και οι γύρω μου πάντα να ενοχλούνται εύκολα, και πάντα να ζητούν να είμαι πιο ήσυχη, πιο υποτακτική, πιο αθόρυβη..
Και έτσι μια μέρα μου είπαν οτι μεγάλωσα πια και πρέπει να βγώ θαρραλέα στη ζωή. Να διεκδικήσω.
Μα που να βρω το θάρρος? Ποιός μου τομαθε να τοχω για να το βάλω ασπίδα στον έξω κόσμο?
Τότε γελάσαν κοροϊδευτικά και είπανε οτι είμαι λίγη, οτι είμαι δειλή.
Προσπάθησα λοιπόν να σηκώσω ψηλά το κεφάλι, να τεντώσω όσο μπορώ το κορμί και να βρω το κουράγιο και το θάρρος που κανείς δε μουμαθε να έχω, να τινάξω απο πάνω μου την ρετσινιά που τόσο επιμελώς μου κολλήσανε όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Αλλά κιαυτό δεν άρεσε. Δεν βόλεψε πολλούς, που είχαν μάθει να ακούνε μόνο "ναι" και "μάλιστα" απο το στόμα μου.
Ομως η ζωή είναι μονόδρομος και πάει μόνο μπροστά.
Εκανα οικογένεια και παιδιά, και κάθε μέρα που ξυπνάω πρέπει ακόμα να θυμήσω στον εαυτό μου οτι μεγάλωσα. Οτι είμαι πια εγώ στο τιμόνι και πρέπει να αφήνω στα παιδιά μου τον χώρο και τον χρόνο να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους όπως εμένα δε μου έδωσε κανείς.
Γιατί αυτά τα παιδιά είναι ότι πιο όμορφο και ότι πιο πολύτιμο έχω στη ζωή. Είναι το Α και το Ω μου. Είναι η ολοκλήρωση του Εγώ μου.
Γιατί μέσα στα μάτια τους βρίσκω νέους στόχους, νέες φιλοδοξίες, νέες επιτυχίες, νιάτα και όλη την ομορφιά της ζωής.
Κιαν η ζωή έχει γυρίσματα όλα θα τα αντιμετωπίσω με υπομονή και επιμονή για το δικό τους καλό.
Θα προσπαθήσω να τους δώσω ό,τι καλύτερο μπορώ, ό,τι καλύτερο έχω. Κιαν δεν έχουν τα πάντα σε υλικά αγαθά, σίγουρα δεν θα τους λείψει ποτέ η αγάπη μου.
Είμαι σίγουρη οτι μεγαλώνοντας αυτό είναι που θα έχουν ανάγκη ναχουν περισσότερο.
Αυτά.... γιατί καμιά φορά ξεχνιέμαι και πρασύρομαι, για το τι πραγματικά μετράει σ'αυτή τη ζωή και αφήνομαι να χαλιέμαι απο κάτι μικρά, κάτι ανόητα και ασήμαντα πραγματάκια.....

Κρύο, καιρός για... ψαρόσουπα!

Όταν η θερμοκρασία ξεκινάει με μείον, και γω πρέπει να βγω να ψωνίσω για το μεσημεριανό φαγητό, ένα πράγμα έρχεται πρώτα στο νου: σούπα! καυτή και αχνιστή, να ζεσταίνει τα μέσα σου, να σου μαλακώνει τον λαιμό και το στομάχι...
Οπότε σήμερα που είχε και λαϊκή κοντά, σκέφτηκα τι καλύτερο απο μια ψαρόσουπα!
Οχι όμως οποιαδήποτε ψαρόσουπα, αλλά εκείνη που είχα φάει πριν λίγα χρόνια απο τα χεράκια της αδερφής μου, που είναι άριστη μαγείρισσα. Αφού λοιπόν επιβεβαίωσα τηλεφωνικώς 2-3 πραγματάκια πάνω στη συνταγή ξεκίνησα τα ψώνια και μετά το μαγείρεμα.
Ιδού λοιπόν η...

"Ψαρόσουπα της μερακλούς!"


Υλικά:
1 κεφάλι απο σολωμό Νορβηγίας φρέσκο
1 μικρή φέτα σολωμό
1 μεγάλο μπακαλιάρο φρέσκο
8-10 γαρίδες μέτριες
2-3 πατάτες
3 καρότα
σέλινο
κρεμμύδι
πολύ λίγο σκόρδο
λάδι, αλάτι


και για το αυγολέμονο:
1 αυγό
2 λεμόνια
1 κοφτή κουταλιά αλεύρι

Εκτέλεση
Πλένουμε τα ψάρια μας και τα βάζουμε στην κατσαρόλα με νερό να βράσουν. Μόλις πάρουν βράση τα ξαφρίζουμε καλά και όταν δούμε οτι βράσανε τα βγάζουμε με προσοχή με μια τρυπητή κουτάλα και σουρώνουμε το ζουμί να μη μείνει κανένα κοκκαλάκι μέσα.
Εντωμεταξύ έχουμε καθαρίσει τα καρότα, πατάτες, κρεμμύδι, σέλινο και σκόρδο, τα έχουμε κόψει μικρά κομμάτια και τα ρίχνουμε μέσα στο ζουμί απο τα ψάρια μαζί με το λάδι και το αλάτι τους να βράσουν πολύ καλά.
Εμείς ωσπου να βράσουν αυτά ξεκοκκαλίζουμε τα ψάρια προσεκτικά. Απο το κεφάλι του σολωμού κρατάμε ότι μας αρέσει να φάμε, και τις γαρίδες τις καθαρίζουμε εντελώς. Τον μπακαλιάρο τον ξεκοκκαλίζουμε κιαυτόν καλά και κρατάμε το ψαχνό.
Το κεφάλι του σολωμού δίνει την περισσότερη νοστιμιά στη σούπα μας γιαυτό και είναι σημαντικό να το έχουμε βάλει.
Μόλις τα λαχανικά έχουν βράσει παρα πολύ καλά, ξεχωρίζουμε μερικές πατάτες και καρότα και τα αλέθουμε στο multi για να χειλώσουμε το ζουμί.
Μετά φτιάχνουμε και το αυγολέμονο και ενσωματώνουμε και τα υπόλοιπα υλικά μαζί.
Η σούπα μας παίρνει μια πολύ ωραία σομόν απόχρωση γιαυτό και μου αρέσει να τη λέω και "pink ψαρόσουπα!"
Σερβίρουμε με λίγο (ή πολύ) φρεσκοτριμμένο πιπέρι, και απολαμβάνουμε το πιάτο μια κρύα χειμωνιάτικη μέρα!
καλή σας όρεξη!

Ο καφές

Δεν υπάρχει περίπτωση να πιω ελληνικό καφέ, και να μην γυρίσω το φλυτζάνι!
Οχι, δεν πιστεύω στα "μελλούμενα" που λέει, δεν είναι αυτός ο λόγος.
Είναι μια κίνηση ενστικτώδης σχεδόν, που γίνεται αυθόρμητα και αυτόματα με το που θα φτάσω στην τελευταία γουλιά!
Λες και αν δεν το κάνω, δεν θαχει ολοκληρωθεί η διαδικασία του καφέ.
Μου μοιάζει το φλυτζάνι σαν άσπρος καμβάς, και στον πάτο του το χρώμα που το γυρίζεις μια δυο σβούρες και το χύνεις και κείνο αφήνει αποτυπώματα τα πιο παράξενα σχέδια!
Κάθομαι μετά και τα χαζεύω και προσπαθώ να τα δώσω νόημα, όχι για την ερμηνεία επαναλαμβάνω, αλλά σαν να βλέπω έναν περίεργο μοντέρνο πίνακα και να προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω τη ματιά του καλλιτέχνη που τον ζωγράφισε.
Κάθε φλυτζάνι και ένας καινούργιος πίνακας.
Ακόμα και σε καφέ που πινει άλλος, οταν το άδειο φλυτζάνι πέσει στα χέρια μου για να πάει στον νεροχύτη, περνάει απο το μυαλό μου (και τοχω κάνει μερικές φορές) πριν ρίξω μέσα νερό να το ξεπλύνω να το γυρίσω να δω τι σχήματα θα βγάλει!
Ποτέ δεν κολλάω στο αποτέλεσμα, αλλά χαίρομαι αν βγει ωραίο με ποικιλία σχεδίων και συμβόλων.
Αντίθετα μου τη δίνει όταν έχω πιεί πολύ καφέ και  βγαίνει σκούρο και πηχτό το κατακάθι και  μου αφήνει μια μαυρίλα μόνο.
Παλιότερα πριν περίπου 15χρόνια (πω πω πότε πέρασαν!) πίναμε κάθε απόγευμα καφέ με την γιαγιά μου, την θεία μου και την ξαδέρφη μου και η θειά μου αναλάμβανε να μας λέει και το φλυτζάνι!
Ε, ρε γέλια που κάναμε με τις δήθεν προβλέψεις της!
Ηταν απο την πλευρά της μια προσπάθεια να ψαρέψει τα μυστικά μας, και εμείς κάναμε δήθεν οτι δεν το καταλαβαίναμε και πηγαίναμε με τα νερά της.
"ένα Κ σε σκέφτεται... ξέρεις κανένα Κ?" "μπα.... σίγουρα Κ θεία? μήπως είναι Χ και μπερδεύτηκες?"
"ναι, μπορεί να είναι και Χ τώρα που το λες..."
Ετσι μου έμεινε αυτή η συνηθεια, και τώρα ακόμα και γυρίζω το φλυτζάνι μου.
Και καθώς κάθομαι και γράφω αυτές τις γραμμές, δίπλα μου στέκεται το πιατάκι με τον ντελβέ και δίπλα το φλυτζάνι γυρισμένο πάνω σε μια χαρτοπετσέτα να στραγγίζει υπομονετικά..
Για να δούμε τι θα μας δείξει σήμερα.... :)

Ξύπνημα στις 7.40
Δίνω γάλα στο παιδί που μέσα στον ύπνο του το καταπίνει λαίμαργα και συνεχίζει απτόητος τον ύπνο του.
Θαθελα να το κάνω και γω αυτό, αλλά σήμερα ειδικά έχω άλλα πλάνα.
Τα φασόλια περιμένουν μέσα στο νερό απο χθες το απόγευμα, και καλό είναι να τα βάλω στην κατσαρόλα όσο γίνεται νωρίτερα για να σιγοβράσουν και να γίνουν όπως πρέπει.
Σήμερα, μια τυπική χειμωνιάτικη μέρα, λαχτάρισα να φάω μια φασολάδα όπως την έτρωγε η γιαγιά μου.
Θυμάμαι σαν χθες που πάνω απο το πιάτο έκαιγε μια πιπερίτσα κόκκινη απο αυτές που φύτρωναν στις γλάστρες της και με τόση φροντίδα όλο το καλοκαίρι τις περιποιότανε.
Την έβαζε στη φλόγα του αναπτήρα της ή της πετρογκάζ και εκείνη καιγόταν με μιας και έβγαζε  έναν χαρακτηριστικό καυτερό καπνό που μοσχοβολούσε όλη την κουζίνα.
Εκαιγε βέβαια τόσο αυτός ο καπνός που αμέσως μόνο με την εισπνοή σε έπιανε βήχας αλλά ήταν τόσο ωραία η μυρωδιά του που παντα ήθελα να την εισπνεύσω κιας βήξω μετά!

Λίγη ώρα στην κουζίνα, η πόρτα κλειστή μην ξυπνήσουν μέσα τα παιδιά απ'το θόρυβο, και η φασολάδα είναι ήδη στο μάτι και σιγοβράζει.
Ωρα για έναν ελληνικό καφέ!
Μπρίκι, νερό, φλυτζάνι, γκαζάκι και η ιεροτελεστία είναι γεγονός.
Ο καφές ήρθε χθες στα χέρια μου, φρεσκοκομμένος και ζεστός απο τον μάστορα του είδους (Ουζούνογλου) και το άρωμά του ξεχύνεται απο το κουτί με το που το ανοίγω.
Φουσκώνει μέσα σε λίγα λεπτά και έτοιμος για κατανάλωση.
Η μυρωδιά του καφέ αναμειγνύεται μαγικά μέσα στα ρουθούνια μου με τη μυρωδιά της φασολάδας που βράζει και με ταξιδεύει νοητά στην κουζίνα της γιαγιάς μου..
Εχω μια έντονη αίσθηση διαδοχής, μαζί με όνομά της ίσως να πήρα και λίγη απο τη μαγεία της στην κουζίνα.
Οι ομοιότητες όμως σταματούν εκεί.
Εκείνη θα καθόνταν στην άκρη του τραπεζιού και θα άναβε ένα τσιγάρο "22" μαζί με τον καφέ της.
Εγώ πήρα τον καφέ και πήγα στο γραφείο οπου με περίμενε το κομπιούτερ και το διαδίκτυο για τις πρωινές καλημέρες.
Είναι παράξενο, αλλά τώρα που το σκέφτομαι, ποτέ δε με πείραξε ο καπνός της γιαγιάς μου.
Λες και ούτε κείνος να ήταν σαν τους άλλους, σαν να ευωδιάζε έμοιαζε.
Σήμερα, αντικαπνίστρια όσο ποτέ άλλοτε, απεχθάνομαι τη μυρωδιά του καπνού.
Ομως η εικόνα της στο μυαλό με το τσιγάρο στα αποστεωμένα της δάχτυλα, τα γεμάτα κόμπους και μονίμως σκληρά απο τα νερά που συνέχεια τα έβαζε, δεν ήταν και δεν είναι μια ανάμνηση άσχημη.
Αντίθετα, μοιάζει να ντύνει σε ένα σύννεφο νοσταλγίας την γλυκιά της εικόνα.
Θάθελα να σκέφτομαι οτι είναι κάπου και με βλέπει.
Εγώ πάντως την έχω και θα την έχω πάντα μέσα μου, στην καρδιά μου.
Ας σταματήσω όμως κάπου εδώ γιατί το κουβάρι της σκέψης μου αρχίζει και ξετυλίγεται επικίνδυνα και θα με παρασύρει σε μονοπάτια μακρινά και μελαγχολικά.
Μια καλημέρα ήθελα να πω.
Μια τυπική χειμωνιάτικη καλημέρα.

Νέος χρόνος, νέα ανάρτηση...
Ε, απο πέρσι έχω να γράψω!
H αλήθεια είναι οτι δεν σκέφτηκα κάτι που να θέλω να το πω αλλά είναι που δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα να θυμηθώ τους κωδικούς μου για το blog (έχω ασθενική μνήμη) και είπα για να το γιορτάσω να κάνω και μια ανάρτηση!
Εχω κάποιες ιδέες για το μπλογκ αυτό, μια απο αυτές είναι να το γυρίσω σε food-blog.
Ισως τελικά το background που είχα διαλέξει να αποδειχτεί προφητικό.
Είναι και η πρόσφατη δημοσίευση μιας συνταγής μου απο τον φίλο μου Κitsosmitsos στον Λαχανόκιτσο, που με εκανε να αρχίσω να το σκέφτομαι πιο σοβαρά.
Οψόμεθα!
καλή χρονιά με καλή υγεία!