Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Αντίο..

Αυτήν την ώρα που γράφω, στην γειτονιά οπου μεγάλωσα, όπου απέκτησα τα πρώτα μου μουσικά ερεθίσματα, ο κόσμος αποχαιρετάει τον αγαπημένο μου τραγουδοποιό Νίκο Παπάζογλου.
Εκεί, στην ίδια εκκλησία που με βαφτίσανε, ψάλεται η εξώδιος ακολουθία και ο κόσμος θρηνεί τον χαμό του... θρηνώ και γω μαζί τους αλλά στο τελευταίο αυτό αντίο δεν μπόρεσα να πάω. 

Ηθελα πολύ να τον δω απο κοντά. 
Απο τους πιο αγαπημένους μου ερμηνευτές-συνθέτες, μόνο αυτόν δεν είχα δει ποτέ live και τοχα χρωστούμενο στον εαυτό μου. 
Δεν πρόλαβα. Δεν ήτανε γραφτό.
Δεν θα το άντεχα όμως να τον δω σε ένα τέτοιο live. 
Δεν ξέρω γιατί, δεν μπορώ να το εξηγήσω με τη λογική αλλά αυτή η απώλεια μου κόστισε σαν να έχασα έναν πολύ κοντινό μου άνθρωπο. Σαν να έχασα τη φωνή που μιλούσε στην ψυχή μου. Τον μελοποιημένο λυγμό μου στον πόνο, την φωνή που τραγουδούσε τη χαρά μου...

Διάβασα αρκετά πράγματα για τον Νίκο Παπάζογλου απο χθες στα διάφορα site που ανακοίνωσαν τον χαμό του. Σε κάποιο απο αυτά, δε θυμάμαι σε ποιό ακριβώς, διάβασα οτι το τραγούδι Αύγουστος που τόσο πολύ αγάπησαν χιλιάδες, το έγραψε ένα Σαββατοκύριακο όταν ερωτοχτυπημένος κλείστηκε στο δωμάτιό του. Και όταν βγήκε, είχε γράψει αυτό το τραγούδι... 

Πόσο μεγάλη τιμή αλήθεια να είσαι ο άνθρωπος που ενέπνευσε ένα τέτοιο τραγούδι! 
Να ξέρεις οτι αυτός ο στίχος, αυτά τα λόγια τα τόσο μοναδικά δωσμένα με αυτήν την μουσική, έχουν γραφτεί για τα δικά σου μάτια.. 
Οχι απο ματαιοδοξία, αλλά απο την ανάγκη να ξέρεις οτι έχεις αγαπηθεί ΕΤΣΙ. 

Για μένα αυτό το τραγούδι -όπως και πολλά ακόμα τραγούδια του- εκφράζει την απόδειξη οτι υπάρχει αγάπη. Οτι αφού την έχω ζήσει εγώ, και αφού την έχει ζήσει και ένας ακόμα και την έχει εκφράσει μ'αυτόν τον τρόπο, τότε σίγουρα υπάρχει... 

Είχε αυτό το χάρισμα ο Νικόλας. Να μιλάει στις καρδιές μας, να αγγίζει τις ψυχές μας με τρόπο μοναδικό.
Και παρότι δεν είναι ο μόνος στο μουσικό στερέωμα που το καταφέρνει, αυτοί που το πετυχαίνουν είναι μετρημένοι στα δάχτυλα, και κάθε χαμός κάνει τον κύκλο αυτόν να στενεύει ακόμα περισσότερο...
Αντίο Νικόλα, η μουσική σου θα  είναι πάντα στις ψυχές μας. Δεν θα σε ξεχάσει κανείς.


3 σχόλια:

KitsosMitsos είπε...

Μικρό ή μεγάλο, αν είναι από καρδιάς μετράει.

ΠΑΥΛΟΣ είπε...

Τον είχα δει την δεκαετία του 80 σε συναυλία στον Λυκαβηττό. Μετά έτυχε να τα πίνουμε στο Balthazar σε διπλανά σκαμπό. Τσουγκρίσαμε ποτήρια, ευχήθηκαμε τα καλύτερα.
Ήταν η μοναδική φορά που τον είχα δει. Σοκαρίστηκα όταν το έμαθα.

υγ Στενεύει απότομα και γρήγορα αυτός ο κύκλος...

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΛΛΑ ΑΦΗΝΩ ΕΔΩ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΒΑΛΕΙ ΑΛΛΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.
Και φέτος την Πρωτομαγιά
η φύση όλη γιορτάζει
κι εύχομαι όλη σου η ζωή
με άνοιξη να μοιάζει.
ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ -ΟΛΕΣ.