Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Είναι κάτι μέρες...

Eίναι κάτι μέρες, που νιώθω μια σκιά να κάθεται βαριά στους ώμους μου.
Μέρες που νιώθω τόσο δα μικρή, ανίκανη και ασήμαντη μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Που η ζωή μοιάζει να με έχει προσπεράσει, παίρνοντας μαζί της στόχους, φιλοδοξίες, επιτυχίες, νιάτα, ομορφιά.
Ο καθρέφτης μου γίνεται ένα άλλο πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι και δείχνει ένα γερασμένο πρόσωπο ενώ η καρδιά και το μυαλό παραμένουν ανέπαφα... Ετσι είναι τελικά το να γερνάς? Είναι αλήθεια αυτό που βλέπουν όλοι οι άλλοι αλλά εσύ δεν το νιώθεις ποτέ?
Μεγάλωσα διστακτικά, σχεδόν αθόρυβα, πατώντας στις μύτες των ποδιών μου μην τυχόν και ενοχλήσω τους γύρω μου. Και οι γύρω μου πάντα να ενοχλούνται εύκολα, και πάντα να ζητούν να είμαι πιο ήσυχη, πιο υποτακτική, πιο αθόρυβη..
Και έτσι μια μέρα μου είπαν οτι μεγάλωσα πια και πρέπει να βγώ θαρραλέα στη ζωή. Να διεκδικήσω.
Μα που να βρω το θάρρος? Ποιός μου τομαθε να τοχω για να το βάλω ασπίδα στον έξω κόσμο?
Τότε γελάσαν κοροϊδευτικά και είπανε οτι είμαι λίγη, οτι είμαι δειλή.
Προσπάθησα λοιπόν να σηκώσω ψηλά το κεφάλι, να τεντώσω όσο μπορώ το κορμί και να βρω το κουράγιο και το θάρρος που κανείς δε μουμαθε να έχω, να τινάξω απο πάνω μου την ρετσινιά που τόσο επιμελώς μου κολλήσανε όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Αλλά κιαυτό δεν άρεσε. Δεν βόλεψε πολλούς, που είχαν μάθει να ακούνε μόνο "ναι" και "μάλιστα" απο το στόμα μου.
Ομως η ζωή είναι μονόδρομος και πάει μόνο μπροστά.
Εκανα οικογένεια και παιδιά, και κάθε μέρα που ξυπνάω πρέπει ακόμα να θυμήσω στον εαυτό μου οτι μεγάλωσα. Οτι είμαι πια εγώ στο τιμόνι και πρέπει να αφήνω στα παιδιά μου τον χώρο και τον χρόνο να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους όπως εμένα δε μου έδωσε κανείς.
Γιατί αυτά τα παιδιά είναι ότι πιο όμορφο και ότι πιο πολύτιμο έχω στη ζωή. Είναι το Α και το Ω μου. Είναι η ολοκλήρωση του Εγώ μου.
Γιατί μέσα στα μάτια τους βρίσκω νέους στόχους, νέες φιλοδοξίες, νέες επιτυχίες, νιάτα και όλη την ομορφιά της ζωής.
Κιαν η ζωή έχει γυρίσματα όλα θα τα αντιμετωπίσω με υπομονή και επιμονή για το δικό τους καλό.
Θα προσπαθήσω να τους δώσω ό,τι καλύτερο μπορώ, ό,τι καλύτερο έχω. Κιαν δεν έχουν τα πάντα σε υλικά αγαθά, σίγουρα δεν θα τους λείψει ποτέ η αγάπη μου.
Είμαι σίγουρη οτι μεγαλώνοντας αυτό είναι που θα έχουν ανάγκη ναχουν περισσότερο.
Αυτά.... γιατί καμιά φορά ξεχνιέμαι και πρασύρομαι, για το τι πραγματικά μετράει σ'αυτή τη ζωή και αφήνομαι να χαλιέμαι απο κάτι μικρά, κάτι ανόητα και ασήμαντα πραγματάκια.....

4 σχόλια:

ΠΑΥΛΟΣ είπε...

Πρώτον όποις λέει ότι έχεις γεράσει, έχει οφθαμολογικό πρόβλημα και πρέπει να πάει σε γιατρό.

Δεύτερον και κυριώτερο καλή μου φίλη είναι ότι τα παιδιά (και κρίνω από τα δικά μου τα θέλω σαν παιδί) το μόνο που θέλουν είναι ηρεμία, γονείς αγαπημένους και πάνω απ' όλα αγάπη. Ότι και να τους δώσεις, όσο μεγάλο κι αν είναι αν δεν είναι από αγάπη ή αγάπη το σπάνε...

maya είπε...

Παύλο, καλέ μου Παύλο!
κανείς δεν τόλμησε να μου το πει κατάμουτρα γιαυτό το λέω εγώ κάθε πρωί στον καθρεφτη μου να το χωνέψω!
Μπορεί και να χρειάζομαι οφθαλμίατρο, δεν αποκλειέται, μπορεί να έχω καταρράκτη!!!! :P
(τώρα που το σκέφτομαι θαναι πολύ λογική εξήγηση και για όλους τους ποταμούς δακρύων που έχω ρίξει κατα καιρούς!)

Oσο για την αγάπη, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου! :)

BLUEPRINTS είπε...

μάλλον τα χρειάζεσαι τα γυαλάκια... κράτα την αγάπη κι αυτά που βλέπει η ψυχή, αυτά που βλέπουν τα μάτια είναι η βιτρίνα (όχι ότι δε τη θέλουμε στολισμένη, αλλά το εσωτερικό μετράει)

maya είπε...

my dear blueprints, αυτό αποφάσισα να κάνω και γω.
άλλωστε όπως μας διδάσκει το γνωστό παραμύθι με τα ρούχα του βασιλιά αυτό που μετράει δεν είναι το "φαίνεσθαι" αλλά το "είναι".