Με νοσταλγία

Πέρασαν αρκετά χρόνια απο τότε που ξεκίνησα να ασχολούμαι με το blogging.
Mε άλλη ταυτότητα, σε άλλο blog, με άλλη διάθεση, άλλη κατάσταση, άλλα όλα.
Ο χρόνος που κύλησε έφερε πολλές αλλαγές σε μένα και στους τότε συν-bloggers μου.
Πολλοί χάθηκαν απο αυτούς.
Κάποιοι χάθηκαν διαδικτυακά, κάποιοι δυστυχώς χάθηκαν και απο τη ζωή... :(
Θυμάμαι όμως ακόμα, πόσο πολύ με συντρόφευαν τότε και πόσο σημαντικό ήταν για μένα να επικοινωνώ μαζί τους. Πώς είχε ανοίξει ένα ανέλπιστο παράθυρο στο κοινωνικό αδιέξοδο που μοιραία εγκλωβίζεται ο άνθρωπος μεσα απο τα σημερινά δεδομένα. Δουλειά-σπίτι-δουλειά-σπίτι, άντε και κανα ποτάκι με λίγους παλιούς φίλους. Κακά τα ψέμματα. Οταν τελειώνουν τα σχολεία και οι σπουδές, ο κοινωνικός κύκλος αρχίζει και στενεύει.
Είχα "γνωρίσει" πολλούς ανθρώπους, απο διάφορες ηλικίες, status, διάφορα μέρη της Ελλάδος αλλα και του εξωτερικού. Ενας ολόκληρος κόσμος που με ένα κλικ,  ερχόταν κοντά σου, σου έλεγε "καλημέρα", ήξερες οτι σε ακούει, σε διαβάζει και τον ακούς και συ.
Λίγοι , ελάχιστοι απο αυτούς έχουν μείνει πια ενεργά μέλη στην πλαϊνή στήλη των επαφών μου.
Φταίω και γω, βέβαια, γιατί και γω όπως και κείνοι χάθηκα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτοεξορίστηκα λόγω αυξημένων υποχρεώσεων. Και όπως με κάθε σχέση, σε όποιο επίπεδο κιαν εξελίσσεται αυτή (πραγματικό ή διαδικτυακό) χρειάζονται δύο πλευρές για να υπάρξει συνέχεια...
Ετσι έχω μείνει με την αίσθηση οτι το blogging πέρασε λίγο την αρχική του ενθουσιώδη φάση, που ο καθένας έβγαζε χωρίς δεύτερη σκέψη τα σώψυχά του στη φόρα.
Πέρασε σε μια διάσταση άλλη, πιο επώνυμη, πιο επίσημη.
Και φυσικά όχι τόσο "ελεύθερη".
Τα blogs έχουν ταυτότητα. Είναι πια επίσημες ιστοσελίδες που μπορείς να διαβάσεις συνταγές για φαγητά, ή ταξιδιωτικους οδηγους, ή ανάλυση επιστημονικών θεμάτων.
Λίγα είναι χύμα και "ό,τι κάτσει" κατάσταση.
Σκέφτηκα και γω να δώσω μια τέτοια ταυτότητα στο δικό μου blog.
Oμως για μένα, ποτέ το blogging δεν μπορούσε να μπει σε καλούπια. Για μένα ήταν και θα παραμείνει ένα προσωπικό ημερολόγιο που θα αποτυπώνει ότι μου κατέβει. Μπορεί ναναι και συνταγές, και ταξίδια, και τα ... άπλυτα της ψυχής μου.
Αλλιώς δεν... δεν εξυπηρετεί για μένα κανέναν λόγο ύπαρξης.
Καθαρά προσωπική μου άποψη αυτή για το δικό μου blog. Δεν έχω πρόβλημα με όσους διαλέγουν να κάνουν κάτι άλλο.
Απλά, με πιάνει καμιά φορά η νοσταλγία για τότε που οι περισσότεροι πίσω απο ένα πληκτρολόγιο έβγαζαν λίγο παραπάνω συναίσθημα, δείχναν λίγο παραπάνω χαρακτήρα και τολμούσαν να πουν ότι πραγματικά τους περνούσε απο το μυαλό.
Και αναρρωτιέμαι αν εκείνη η μαγεία, έχει ολοκληρωτικά πια χαθεί...