Nα, μόνο κάτι τέτοιες ώρες θα μπορούσα να βρω χρόνο να καθίσω να γράψω ξανά...
Και αυτό γιατί έπεσα ξερή το μεσημέρι στον καναπέ από την κούραση και τώρα το μάτι δε λέει να γλαρώσει.
Κάθομαι λοιπόν και παλεύω με τις σκέψεις μου γιατί συνήθως τέτοιες ώρες με βρίσκουν πιο ευάλωτη και με κυνηγάνε.
Απαισιοδοξία είναι η πρώτη αίσθηση που κατακλύζει...
Δεν είναι καινούργιο ούτε πρωτότυπο πια στις μέρες μας να νιώθει κάποιος απαισιοδοξία.
Είμαι και γω μια από τους χιλιάδες που η ζωή τους έχει αλλάξει κατά πολύ και προσπαθεί να βρει νέα μονοπάτια να βαδίσει, τρόπους να επιβιώσει, να συνεχίσει να βρίσκει νόημα στην δύσκολη καθημερινότητα με τα διαρκώς νέα προβλήματα...
Παρομοιάζω την κατάστασή μου με αυτή ενός ναυαγού που έπεσε από το πλοίο και κολυμπάει, κολυμπάει, μέσα στη θάλασσα μέχρι να βρει στεριά.
Άλλοτε η θάλασσα είναι ήρεμη και άλλοτε τρικυμιώδης...και η στεριά... η στεριά, πότε άφαντη, πότε αχνοφαίνεται αλλά ακόμα σίγουρα πολύ μακριά.
Είναι λοιπόν στιγμές που η ηρεμία της θάλασσας σε κάνει να χαλαρώνεις και να φαντάζεσαι ότι δεν είσαι ναυαγός αλλά ότι κολυμπάς όπως παλιά, ανέμελα, για να χαρείς τη θάλασσα... κλείνεις τα μάτια, απλώνεις το κορμί στην επιφάνεια, νιώθεις τον ήλιο να σε χαϊδεύει στο πρόσωπο και αφήνεσαι στο ήρεμο ρεύμα να σε παρασύρει γλυκά.
Κάτι όμως πάντα συμβαίνει και σε βγάζει από τη γλυκιά ηρεμία, και χαλάρωση και το σκηνικό γύρω σου αλλάζει ξαφνικά. Κύματα σηκώνονται, σκοτεινιάζει ο ουρανός, κολυμπάς με προσπάθεια να μη πνιγείς, να περάσει κι αυτό... θα περάσει κι αυτό...και περνάει. Όπως περνάνε τα μπουρίνια.
Και την άλλη μέρα λες θα ναι καλύτερα, κάποια στιγμή θα φτάσω στη στεριά που θα πάει.
Όμως το κολύμπι, κολύμπι.
Εκεί στη θάλασσα μέσα, σε περιβάλλον ξένο.
Μα είμαι άνθρωπος, δεν είμαι ψάρι... δεν πρέπει να το ξεχάσω αυτό.
Δεν πρέπει να ξεχάσω πως ήταν έξω στη στεριά, πως ζούσα εκεί έξω, για να έχω τη δύναμη να συνεχίσω να κολυμπώ μέχρι να την ξαναβρώ.
Αλλιώς δύο ενδεχόμενα υπάρχουν.
'Η να με πνίξει τελικά η θάλασσα, ή να με μεταμορφώσει σε ένα άλλο πλάσμα δικό της, υδρόβιο, με ουρά και λέπια, μισός άνθρωπος- μισός ψάρι...
Και ειλικρινά, δεν ξέρω τι από τα δύο είναι το προτιμότερο.
Και αυτό γιατί έπεσα ξερή το μεσημέρι στον καναπέ από την κούραση και τώρα το μάτι δε λέει να γλαρώσει.
Κάθομαι λοιπόν και παλεύω με τις σκέψεις μου γιατί συνήθως τέτοιες ώρες με βρίσκουν πιο ευάλωτη και με κυνηγάνε.
Απαισιοδοξία είναι η πρώτη αίσθηση που κατακλύζει...
Δεν είναι καινούργιο ούτε πρωτότυπο πια στις μέρες μας να νιώθει κάποιος απαισιοδοξία.
Είμαι και γω μια από τους χιλιάδες που η ζωή τους έχει αλλάξει κατά πολύ και προσπαθεί να βρει νέα μονοπάτια να βαδίσει, τρόπους να επιβιώσει, να συνεχίσει να βρίσκει νόημα στην δύσκολη καθημερινότητα με τα διαρκώς νέα προβλήματα...
Παρομοιάζω την κατάστασή μου με αυτή ενός ναυαγού που έπεσε από το πλοίο και κολυμπάει, κολυμπάει, μέσα στη θάλασσα μέχρι να βρει στεριά.
Άλλοτε η θάλασσα είναι ήρεμη και άλλοτε τρικυμιώδης...και η στεριά... η στεριά, πότε άφαντη, πότε αχνοφαίνεται αλλά ακόμα σίγουρα πολύ μακριά.
Είναι λοιπόν στιγμές που η ηρεμία της θάλασσας σε κάνει να χαλαρώνεις και να φαντάζεσαι ότι δεν είσαι ναυαγός αλλά ότι κολυμπάς όπως παλιά, ανέμελα, για να χαρείς τη θάλασσα... κλείνεις τα μάτια, απλώνεις το κορμί στην επιφάνεια, νιώθεις τον ήλιο να σε χαϊδεύει στο πρόσωπο και αφήνεσαι στο ήρεμο ρεύμα να σε παρασύρει γλυκά.
Κάτι όμως πάντα συμβαίνει και σε βγάζει από τη γλυκιά ηρεμία, και χαλάρωση και το σκηνικό γύρω σου αλλάζει ξαφνικά. Κύματα σηκώνονται, σκοτεινιάζει ο ουρανός, κολυμπάς με προσπάθεια να μη πνιγείς, να περάσει κι αυτό... θα περάσει κι αυτό...και περνάει. Όπως περνάνε τα μπουρίνια.
Και την άλλη μέρα λες θα ναι καλύτερα, κάποια στιγμή θα φτάσω στη στεριά που θα πάει.
Όμως το κολύμπι, κολύμπι.
Εκεί στη θάλασσα μέσα, σε περιβάλλον ξένο.
Μα είμαι άνθρωπος, δεν είμαι ψάρι... δεν πρέπει να το ξεχάσω αυτό.
Δεν πρέπει να ξεχάσω πως ήταν έξω στη στεριά, πως ζούσα εκεί έξω, για να έχω τη δύναμη να συνεχίσω να κολυμπώ μέχρι να την ξαναβρώ.
Αλλιώς δύο ενδεχόμενα υπάρχουν.
'Η να με πνίξει τελικά η θάλασσα, ή να με μεταμορφώσει σε ένα άλλο πλάσμα δικό της, υδρόβιο, με ουρά και λέπια, μισός άνθρωπος- μισός ψάρι...
Και ειλικρινά, δεν ξέρω τι από τα δύο είναι το προτιμότερο.
6 σχόλια:
εκει κατω στο Χαρτούμ,οι ντόπιοι λενε μια παροιμια,"γιομ άσιαλ,γιομ μπάσαλ","τη μια μερα μελι,την αλλη κρεμύδι",ετσι ειναι η ζωή,ετσι την παλευουμε,όσο γινεται,αποδεχόμενοι τις εναλλαγές της....
Καλημέρα,Καλή εβδομάδα...
καλημέρα στο μακρινό Χαρτουμ! Ο λαός έχει πάντα σοφές παροιμίες...και όταν έχεις πολλα κρεμμύδια μπορεις να φτιαξεις και ένα νόστιμο στιφαδο αντι να κλαις πάνω απο αυτα...;-)
Το Χαρτούμ τελειωσε απο καιρο,
http://apouro.blogspot.gr/2012/01/blog-post_02.html
αλλά κι εδω τωρα την ιδια ζεστη ζουμε:(
Περνω οπως παντα να ευχηθω μια ομορφη εβδομαδα με τα λιγοτερα προβληματα,Aργω μερικες φορες να περασω αλλα δεν ξεχνω.Nα εισαι παντα καλα και να βρισκω ανοιχτο το μπλοκοσπιτο σου!!!!Που χαθηκες;;;;;
Ειχα καιρο να περασω απο το σπιτικο σου.Καλη εβδομαδα να εχεις και καλο μήνα με υγεια ,λιγάκι καθυστερημενα βεβαια η ευχη :)
Που χαθηκες;;σταματησες να γραφεις;;;
Σκρουτζάκο, δεν χάθηκα... εδώ είμαι! Αραια και που, όσο μπορώ, όσο θυμάμαι περνάω και γω και δίνω το παρόν!
Δημοσίευση σχολίου