Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Ξύπνημα στις 7.40
Δίνω γάλα στο παιδί που μέσα στον ύπνο του το καταπίνει λαίμαργα και συνεχίζει απτόητος τον ύπνο του.
Θαθελα να το κάνω και γω αυτό, αλλά σήμερα ειδικά έχω άλλα πλάνα.
Τα φασόλια περιμένουν μέσα στο νερό απο χθες το απόγευμα, και καλό είναι να τα βάλω στην κατσαρόλα όσο γίνεται νωρίτερα για να σιγοβράσουν και να γίνουν όπως πρέπει.
Σήμερα, μια τυπική χειμωνιάτικη μέρα, λαχτάρισα να φάω μια φασολάδα όπως την έτρωγε η γιαγιά μου.
Θυμάμαι σαν χθες που πάνω απο το πιάτο έκαιγε μια πιπερίτσα κόκκινη απο αυτές που φύτρωναν στις γλάστρες της και με τόση φροντίδα όλο το καλοκαίρι τις περιποιότανε.
Την έβαζε στη φλόγα του αναπτήρα της ή της πετρογκάζ και εκείνη καιγόταν με μιας και έβγαζε  έναν χαρακτηριστικό καυτερό καπνό που μοσχοβολούσε όλη την κουζίνα.
Εκαιγε βέβαια τόσο αυτός ο καπνός που αμέσως μόνο με την εισπνοή σε έπιανε βήχας αλλά ήταν τόσο ωραία η μυρωδιά του που παντα ήθελα να την εισπνεύσω κιας βήξω μετά!

Λίγη ώρα στην κουζίνα, η πόρτα κλειστή μην ξυπνήσουν μέσα τα παιδιά απ'το θόρυβο, και η φασολάδα είναι ήδη στο μάτι και σιγοβράζει.
Ωρα για έναν ελληνικό καφέ!
Μπρίκι, νερό, φλυτζάνι, γκαζάκι και η ιεροτελεστία είναι γεγονός.
Ο καφές ήρθε χθες στα χέρια μου, φρεσκοκομμένος και ζεστός απο τον μάστορα του είδους (Ουζούνογλου) και το άρωμά του ξεχύνεται απο το κουτί με το που το ανοίγω.
Φουσκώνει μέσα σε λίγα λεπτά και έτοιμος για κατανάλωση.
Η μυρωδιά του καφέ αναμειγνύεται μαγικά μέσα στα ρουθούνια μου με τη μυρωδιά της φασολάδας που βράζει και με ταξιδεύει νοητά στην κουζίνα της γιαγιάς μου..
Εχω μια έντονη αίσθηση διαδοχής, μαζί με όνομά της ίσως να πήρα και λίγη απο τη μαγεία της στην κουζίνα.
Οι ομοιότητες όμως σταματούν εκεί.
Εκείνη θα καθόνταν στην άκρη του τραπεζιού και θα άναβε ένα τσιγάρο "22" μαζί με τον καφέ της.
Εγώ πήρα τον καφέ και πήγα στο γραφείο οπου με περίμενε το κομπιούτερ και το διαδίκτυο για τις πρωινές καλημέρες.
Είναι παράξενο, αλλά τώρα που το σκέφτομαι, ποτέ δε με πείραξε ο καπνός της γιαγιάς μου.
Λες και ούτε κείνος να ήταν σαν τους άλλους, σαν να ευωδιάζε έμοιαζε.
Σήμερα, αντικαπνίστρια όσο ποτέ άλλοτε, απεχθάνομαι τη μυρωδιά του καπνού.
Ομως η εικόνα της στο μυαλό με το τσιγάρο στα αποστεωμένα της δάχτυλα, τα γεμάτα κόμπους και μονίμως σκληρά απο τα νερά που συνέχεια τα έβαζε, δεν ήταν και δεν είναι μια ανάμνηση άσχημη.
Αντίθετα, μοιάζει να ντύνει σε ένα σύννεφο νοσταλγίας την γλυκιά της εικόνα.
Θάθελα να σκέφτομαι οτι είναι κάπου και με βλέπει.
Εγώ πάντως την έχω και θα την έχω πάντα μέσα μου, στην καρδιά μου.
Ας σταματήσω όμως κάπου εδώ γιατί το κουβάρι της σκέψης μου αρχίζει και ξετυλίγεται επικίνδυνα και θα με παρασύρει σε μονοπάτια μακρινά και μελαγχολικά.
Μια καλημέρα ήθελα να πω.
Μια τυπική χειμωνιάτικη καλημέρα.

6 σχόλια:

ΠΑΥΛΟΣ είπε...

Τι μου θύμησες τώρα, το πρώτο μου τσιγάρο ήταν το 22!

υγ την επόμενη φορά που θα έρθω πάνω περιμένω τραπέζι με φασολάδα της γιαγιάς...

philos είπε...

Υπέροχο κείμενο!

maya είπε...

Pavlos, ευχαρίστως! :)))

philos, thanks! :)

BLUEPRINTS είπε...

τι όμορφες αναμνήσεις, είδες ακόμη κι αυτά που πλέον απορρίπτεις τα θυμάσαι με τόση νοσταλγία... η ζωή κύκλους κάνει κι εμείς επαναλαμβάνουμε ότι μας αρέσει, μια χαμογελαστή καλημέρα σε όλους σας
Υ.Γ.: πολύ όμορφο κείμενο

KitsosMitsos είπε...

Όμορφο, πραγματικά!
Τολμώ να πω σκηνές από ελληνικό σπιτικό...
Καλησπέρα

maya είπε...

blueprints μερικά πράγματα είναι τόσο βαθιά μέσα μας που ούτε και μεις ξέρουμε γιατί μας αρέσουνε!

kitsosmitsos, ελληνικότατο σαν... φασολάδα! ;)